آه ،مولا خستــه ایم از انتـــظار
شانه هامان زخمی ِ این کوله بار

مـا تمــام بــاغ ها را گشتـه ایم
دشتِ سـرخِ  داغ ها را گشتـه ایم

سینه هامان بوی غربت می دهند
بوی کوچ  و بوی هجرت می دهند

بـارها قــربـانی تهمت شـدیم
در میانِ گرگ هــا قسمت شـدیم

در مسیــرِ فتنــه تنهـا مانـده ایم
بـاز بـا یـاد تـو شیـدا مانــده ایم

دیده ها را  همچو مشعل کرده ایم
پای خود را پُـر  ز تاول کـرده ایم

تا دلِ کــورِ خطـــرها رفتـه ایم
تاگلــوگاهِ  تبــرها رفتـه ایم

کینه ها با ما لجاجت می کنند
لحظه ها احساس ِحاجت می کنند

ما تو را پُـرسیده ایم از سینـه ها
از تمــامِ دست ها وز پینـه ها
 
ما تو را از اشک و غم پرسیده ایم
وز غروب جمعه هم پرسیده ایم

وای از درد ِ غـروب جمعه ها
غربتِ زردِ غــروب جمعه ها

ما تو را از رنگ ها پرسیده ایم
از همه دلتنگ ها پـرسیـده ایم

پیشمـرگانِ شهادت پیشـه ایم
سینه مجروحانِ داس و تیشه ایم

ما بــرای دردها آمـاده ایم
باز مشتــاق غبــارِ جـادّه ایم
 
کِی تو ما را تا مُعمّا می بری ؟
تا کنار قبــر زهــرا می بـری

کِی تو  احیا می کُنی باغِ بقیع ؟
سینـه ها  می سـوزد از داغ  بقیع

ما بـرای فاطمــه دِق کـرده ایم
گریه ها بر قبرِ صادق کـرده ایم

امّتِ  گُل را  غــمِ  سجّـاد کُشت
شمـع سقّـاخانه ها  را بـاد  کُشت

باز   اشکِ بی کسی های حسن
شعـله  بر دل  می زند  مولای من

مــالکِ بغضِ  غم ایم ?عمّـارِآه
ما فـــدای بـــاقـرِ بی بارگاه

پـس کجـــایی آرزوی دادهـا ؟
فصـلِ سبــزِ   رویش فـــریادها

اوجِ احسـاس تغـزّل هـا تویی
روحِ  باران خورده ی گُل ها تویی

پــرده از روی تــوهّم پـاره  کن
چاره ها  می سوزد آن  را چاره کن

عشق را در سینه ها لبریـز کن
دشنـه ی مظلـوم ها را  تیــز کن

ای مراد ِ  دیـده ها? هویی بزن
بــرق در چشمان آهـویی  بزن

قفلِ این زنجیر ها را باز کن
ای گُل نرگس بیا اعجاز کُن

بصیرت:مهدویت در اسلام از جمله مسائلی است که در وجه ظاهری دچار فراز و فرودهای متعدد و مختلفی شده است. همه این فراز و فرودها ناشی از اهمیت و عظمت مقوله مهدویت است. از زمانی که نام مبارکش برده شد، در حالی که تا ولادت خجسته اش ده ها سال فاصله بود، صف بندی ها آغاز و تدریجاً ادعاها آشکار شد. ولادت پنهان، نماز بر بر بدن مطهر پدربزرگوار در سنین کودکی، غیبت صغری، نواب خاص، غیبت کبری، عمرطولانی، آثار و نشانه های آخر و زمان و ظهور حضرت، مدعیان مهدویت که زنجیره طولانی در تاریخ دارد و ادامه آن به زمان حاضر نیز کشیده شده است، کنجکاوی که غیرمسلمانان و به ویژه، در این دوران سیاستمداران نسبت به آگاهی و شناخت از حضرت پیدا کرده اند، همه و همه حاکی از داغ بودن مباحث مهدویت است، اما در این میان مهم آن است که در این بازار مکاره پرهیاهو که مدعیان مسئله مهدویت بی شمارند و نیات ناپاک و یا آلوده و یا انحرافی و یا سیاسی و یا ... دارند این گوهر بی بدیل چگونه به کف می آید. بررسی این مهم نیازمند سیری تاریخی و مختصر است. در سال های اولیه غیبت کبری تصور بر این بود که حضرت پس از چند سال ظهور خواهند کرد. این تصور در باب مهدویت، رفتاری از جنس خود را بروز می داد. در مرحله بعدی یعنی پس از گذشت سال های طولانی و تحقق نیافتن ظهور، تصورات تغییر کرد و رفتاری از جنس خود پدید آورد و بزرگانی کم و بیش درباره امام زمان(عج) سخن گفتند و مطلب نوشتند، اما جامعه خیلی با این موضوع درگیر نشد. در دویست سال اخیر که استعمار انگلیس برای درازتر کردن حضورش در ممالک اسلامی و تاراج بیشتر سرمایه آنان به دین و مذهب سازی جعلی روی آورد، مباحث مربوط به مهدویت شکل دیگری به خود گرفت تا اینکه پیش از انقلاب گروهی وظیفه اصلی خود را در این دیدند که با محور قرار دادن امام زمان(عج) با شناخت و برداشتی که از موضوع داشتند با کسانی که در این حوزه ادعاهایی می کردند، مقابله روشنگرانه کنند! در دوران طولانی غیبت کبری که حدود هزار و اندی سال از آن می گذرد، کسی با درک واقعی یک حکومت دینی و نگاه از چنین دریچه ای به مهدویت، درباره آن نیندیشید و بحث جامعی ارائه نکرد. چه بسا تصور اینکه در دوران پیش از ظهور حکومت اسلامی تشکیل می شود و با حضور در سایه چنین حکومتی هم می بایست درباره مهدویت اندیشید، به ذهن کسی خطور نکرد و چنین مهمی در اوج غربت باقی ماند. با وقوع انقلاب اسلامی و تأسیس حکومت اسلامی به وسیله رادمرد تاریخ پس از غیبت کبری، امام خمینی(ره)، زمینه نگریستن به موضوع مهدویت از زاویه ای دیگر فراهم شد، اما با این حال مشاهده شد به موازات فراگیر شدن توجه به امام زمان(عج) و شعله ور شدن هر چه بیشتر عشق به حضرت مهدی(عج) بازار سودجویی ها رونق بیشتری پیدا کرد تا آنجا که رفته رفته شکل یک معضل دینی اجتماعی پیدا کرد، اما نکته اصلی اینجاست که تشکیل جمهوری اسلامی تجربه جدیدی را در اختیار عاشقان و علاقه مندان به امام زمان(عج) گذاشت. اینکه باور داشته باشیم امام زمان(عج) حی و حاضر است و با ما زندگی می کند و از اینکه در کره خاکی در نقطه ای به نام ایران حکومتی بر اساس دین اجداد بزرگوارش شکل گرفته و دین آموختگان صالح در رأس آن قرار دارند و مبتنی بر آموزه های دین با دنیا رفتار می کنند خوشحال است. اگر با این باور زندگی کنیم، شیرینی زندگی با امام زمان(عج) را درک کرده ایم و اگر ظهور را درک کنیم با حضرتیم. ان شاء الله. اما اگر الان در خلاف این وصف باشیم به امید اینکه حضرت ظهور کند آن وقت با حضرت خواهیم بود فکر باطلی است. سند این بحث گفتار نغز آن عارف شهید آیت الله دستغیب است که فرمود: دشمن خمینی بداند که دشمن امام زمان (عج) است.

بصیرت:جهان بشریت، شیفته علی(ع) است. این شخصیت در خانه امن الهی و در حرم امن الهی و در خانه کعبه، 30 سال بعد از عام الفیل و 23 سال قبل از هجرت دیده به جهان گشود و با وجودش، دنیا را روشن ساخت.

قضاوت ها درباره امیرالمومنین(ع) مختلف و متفاوت است و هر کس به اندازه فهمش و به اندازه شناختش از امیرالمومنین(ع) درباره آن شخصیت بزرگ سخن گفته است. گاهی درباره امیرالمومنین(ع) گفته شده که او جامع اضداد است. در زندگی انسان های معمولی، ابعاد خاصی را می توان جست وجو کرد، اما شخصیت امیرالمومنین(ع) جامع اضداد است و به قول آن شاعر که می گوید: «زاهد حاکم علیم شجاع فاتک ناسک فقیر جواد» چقدر زیباست. امیرالمومنین(ع) در عین زهد، حاکم است. علیم و دانا و شجاع است. در عین فاتک بودن و در صحنه جنگ حضور داشتن، ناسک است و اهل تهجد و شب زنده داری و خداترسی است. در عین فقر، امیرالمومنین(ع) جواد و بخشنده است. یا به تعبیر آن شاعر: «هوالبکاء فی المحراب لیلاً / هو الضحاک اذا اشتد الضراب» شب که فرا می رسد علی اهل گریه و مناجات و راز و نیاز با خداست. این علی روز که می شود، شیر بیشه شجاعت است. چنین شخصیتی است که «جمعت فی صفاتک الاضداد»

شخصیت امیرالمومنین(ع) به گونه ای است که دوستان امیرالمومنین(ع) به خاطر شرایط حاکم نمی توانند در مدح و منقبت علی سخن بگویند ولی دشمنان علی هر چه توانستند در طول تاریخ علیه امیرالمومنین(ع) سخن گفتند اما با همه اینها، جالب است ما به کتابخانه ها که نگاه می کنیم می بینیم که کتابخانه ها پر است از کتاب هایی که از مناقب علی سخن به میان آمده.

کسی است به نام «محمد بن شهر آشوب» می خواهد کتاب مناقب درباره امیرالمومنین(ع) بنویسد. او خودش می گوید: هنگامی که به کتابخانه شخصی ام مراجعه کردم دیدم هزار کتاب درباره مناقب علی(ع) نوشته شده است. با همه تلاش هایی که دشمنان برای پوشاندن شخصیت امیرالمومنین(ع) به کار بردند، اما این چهره برجسته بر تارک تاریخ می درخشد. و لذا نبی گرامی(ص) به امیرالمومنین(ع) خطاب می کند: «یا علی ما عرفک حق معرفتک غیر الله و غیری» جز من و خدا، کس دیگری را یارای شناخت تو نیست. این عظمت امیرالمومنین علی(ع) است.

اگر می خواهیم شخصیتی را بشناسیم باید ببینیم که دوستان و دشمنان او چقدرند و اگر کسی در جهان همه دشمن اویند؛ پیداست که این انسان، شخصیت اجتماعی ندارد و اگر در دنیایی دیدیم که همه دوست یک فردند و دشمن ندارد؛ باز هم این فرد شخصیت اجتماعی ندارد. باید مانند علی زندگی کرد که هم جاذبه دارد و هم دافعه. به موقع جذب می کند و به موقع دفع می کند. این یکی از شاخصه های مردان خداست. کسی که همه از او به بدی یاد می کنند یا همه از او به خوبی یاد می کنند، این نتوانسته مانند شخصیت علی(ع) باشد که هم جاذبه لازم و هم دافعه لازم را داشته باشد.

سیره رفتاری امیرالمومنین(ع) به گونه ای است که علی هم دوستان سرسختی دارد و هم دشمنان سرسخت. بعد از 200 سال از شهادت امیرالمومنین(ع)، در دستگاه متوکل عباسی، عالمی ادیب مثل «ابن سکیت» پیدا می شود. او معروف بود که طرفدار امیرالمومنین(ع) است و شیعه است، اما به خاطر آن علم و جایگاهی که داشت، متوکل از او دعوت کرده بود که معلم فرزندانش باشد. روزی از فرزندان متوکل امتحانی گرفت و اینها در امتحان قبول شدند. متوکل برای آزمایش او گفت که من سوالی دارم ابن سکیت. آیا فرزندان من نزد تو محبوب ترند یا حسن و حسین علی(ع)؟ این انسان بعد از 200 سال که از شهادت علی می گذرد و شیفته امیرالمومنین(ع) است؛ گفت: قنبر غلام علی، پیش من از فرزندان تو و خود تو محبوب تر است. متوکل تاب نیاورد و دستور داد که زبان او را از پشت گردنش بیرون آوردند.

علی دشمنان سرسختی دارد و لذا می بینیم در روز عاشورا هنگامی که حسین بن علی(ع) خطبه می خواند و سخنرانی می کند و می فرماید که چرا این چنین با من عمل می کنید و رفتار می کنید؛ پاسخی که به حسین بن علی می دهند، خیلی تکان دهنده است. پاسخ این است که ما به خاطر آن بغضی که نسبت به پدر تو داریم با تو چنین رفتاری را داریم. «بغضاً لأبیک»

ابن سکیت آن چنین و دشمنان سرسخت امیرالمومنین(ع) روز عاشورا به حسین بن علی(ع) می گویند که «بغضاً لأبیک» به خاطر آن کینه ای که نسبت به پدر تو داریم، در مقابل تو صف کشیده ایم و این شخصیت ارزشمند امیرمومنان(ع) است.

امیرمومنان(ع) حق مدار است و هرجا حق را می بیند، آن جا مقاومت و ایستادگی و پایمردی می کند. کسی است به نام «حارث بن حوط»، به امیرالمومنین(ع) اشکال می گیرد که فلان جنگی که راه انداختید، ما قبول نداریم و اینها در آن جنگ بودند و اینها چنین بودند و آنها چنان بودند. حضرت می فرماید: «انک لملبوس علیک انک نَظَرْتَ تَحْتَک» تو بخشی نگری «اعْرِفِ الْحَق تعرف اهله و اعرف الباطل تعرف اهله» این معیار، معیار امروز جامعه ماست. حق کجاست، اهل حق را پیدا کنید. باطل کجاست، تا اهل باطل را پیدا کنید. اشخاص ملاک حق و باطل نیستند. این جمله ارزشمند امیرالمومنین(ع) است که:«إِنک نَظَرْتَ تَحْتَک وَ لَمْ تَنْظُرْ فَوْقَک» کمی بالاترها نگاه کن. کجای کاری؟!

امیرالمومنین(ع) حتی در آخرین لحظات زندگیش، می بینیم سفارشی که می کند، سفارش به حق مداری است و همراهی با مظلوم و پرهیز از ظالم است و به فرزندانش می گوید که:أُوصِیکمَا بِتَقْوَى اللهِ وَ أَنْ لاتَبْغِیَایا الدنْیَا وَ إِنْ بَغَتْکمَا» اگر دنیا به شما رو آورد، شما به دنیا روی نیاورید. «وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَىْ ءٍ مِنْهَا زُوِىَ عَنْکمَا» از این که دنیا از شما فاصله بگیرد، نگران نشوید و تأسف نخورید. «کونَا لِلظَالِمِ خَصْمـاً وَ لِلْمَـظْلُومِ عَوْنـا» این فراز و نشیب های زندگی علی(ع)، بهترین معرف شخصیت علی(ع) است.

و بعد از رحلت پیغمبر(ص)، اگر امیرالمومنین(ع) خودش برایش مطرح بود و زهرا(س) برایش مطرح بود، شکل دیگری عمل می کرد. علی(ع) درد دین دارد و به خاطر دین؛ علی فدایی دین می شود و زهرا(س) فدایی دین می شود، تا دین بماند و پیام علی(ع) به همه سیاست مدارهای دنیاست که منیت های شخصی تان را کنار بگذارید، اگر جای پای دین و حقیقت مطرح است فدایی دین بشوید تا دین بماند.

 «شاید در دنیا هیچ رهبری نباشد که به اندازه آیت‌الله خامنه‌ای برای مسائل جاری جهان اهمیت داشته باشد، اما در عین حال، تا این حد هم برای جهانیان ناشناخته باشد» و در ابتدا سعی در تبیین چرایی اهمیت بررسی افکار و اندیشه‌های ایشان نموده و در عبارتی، به اینکه ایشان پیش از تصدی رهبری، یک چهرة «میانه‌رو ناشناخته» بوده است تاکید می‌کند و علائم آن را در علاقة ایشان به موسیقی و شعر و به دست کردن ساعت مچی می‌بیند!